„Mig langar í messu,“ sagði ég við Ástu. „Til er ég,“ svaraði hún að bragði. Fyrir valinu varð Hallgrímskirkja. Svo ókum við í veðurblíðunni eins og leið liggur úr Kópavogi. Ásta við stýrið. Umferðin var í lágmarki. Sem von er. Það er verslunarmannahelgi. Og stafalogn á Skólavörðuhæð.
Þú gerir ekki háar kröfur II
Eins og fram kom í síðasta pistli, verður maður alltaf dálítið heimspekilega sinnaður við jarðarfarir. Veltir fyrir sér hégóma tilverunnar. Ég vitnaði í Koheleth, orð hans um „Vanity of Vanities.“ Allt er hégómi. Hugur manns hverfur til hins látna, lífshlaups hans, stríðs, sigra og tapa.
Vorilmur á páskadag
Konurnar komu að gröfinni. Hún var tóm. Þetta var á þriðja degi. Sá fyrsti var föstudagur, aðfangadagur hvíldardags. Annar dagur var laugardagur. Hann var hvíldardagur. Þá hélt fólk kyrru fyrir. Þriðji dagur var sunnudagur. Fyrsti dagur nýrrar viku. Konurnar komu að gröfinni eldsnemma. Gröfin var tóm.
Dagar mikillar alvöru
Framundan eru heilagir dagar. Mismunandi er hvað fólk veit um trúarlegt innihald þeirra. Það er miður. Ég minnist spurningaþáttar sem Pétur Pétursson þulur hafði í útvarpi fyrir margt löngu. Þátturinn var sendur út um páska. Pétur spurði fólk hvort það vissi um þýðingu bænadagana, skírdags, föstudagsins langa og síðan páskadags. Flestir götuðu.
Plurimarum palmarum homo
Við mættum í Árbæjarkirkju klukkan liðlega tíu í gærmorgun. Hún var þéttsetin. Fermingarguðsþjónusta fór í hönd. Um fjörutíu börn voru mætt til að staðfesta ákvörðun sína um að gera Jesúm Krist að leiðtoga lífs síns. Börnin voru falleg, vel klædd og vel greidd.
Fæðing frelsara – gleðileg jól
Ekki eru jólin öllu fólki hátíð. Enda líklegt að fólk hafi mismunandi skoðun á því hvað þurfi til svo að hátíð teljist. Þessi árin virðist sem færri leiti inn í huga sinn og hjarta að hátíð. Tímarnir hafa og mótast af mikilli veraldarhyggju. Flest gildi metin eftir markmiðum Mammons og sálmar tileinkaðir honum. Lítið hald virðist í þeirri trúarstefnu þessa dagana.
Glæsileg Glíma
Út er kominn 5. árgangur tímaritsins Glímunnar. Glíman er óháð tímarit um guðfræði og samfélag. Efni þessa heftis er, eins og segir í ritstjórnarpistli: Fimmti árgangur Glímunnar 2008 einkennist einkum af umfjöllun um hina nýju íslensku biblíuþýðingu (Heilaga ritningu! Innskot pistilshöfundar) sem kom út í fyrra.
Orð sem rætast
Það er páskadagsmorgun. Dagur gleði í hjörtum kristins fólks. Kristið fólk er það fólk sem trúir á Jesúm Krist og játar trúna. Ritað er að vegir séu tveir. Breiður vegur og mjór vegur. Um mjóa veginn sem liggur til lífsins er sagt að þeir séu fáir sem finna hann. Ekki er við veginn að sakast í þeim efnum.
Hinn óði. Vegna trúar sinnar
Það þykir fáránlegt að taka mark á draumum. Og óskynsamlegt. Ég hef alltaf forðast það. Konurnar í bernsku minni staðhæfðu þó að sumir draumar segðu fyrir um atvik og örlög manna.
Sveitamaður úr norðurhéruðunum
Oft hef ég sagt að Biblían sé blessuð bók. Það mun ég og gera á meðan andinn heldur hús í líkama mínum. Og af hverju segi ég aftur og aftur að Biblían sé blessuð bók? Það er af því að hún er bókin sem sagði og segir mér af Kristi Jesú. Sveitamanninum frá Galíleu. Manninum sem helgaði líf sitt smáðu fólki, krömdu fólki og mállausu og gerðist eilífur talsmaður þess.