Þeir eru miklir vinir og hafa ræktað vináttu sína lungann úr ævinni eða frá því að þeir sem unglingar unnu við að stafla tréspírum um hávetur í snjó og kulda. Berhentir. Eftir starfslok reyndu þeir að hittast reglulega. Skapgerð þeirra var ólík en félagsskapurinn sem þeir höfðu hver af öðrum var þeim kær. Í gærmorgun höfðu þeir setið alllengi þöglir og horft á trillurnar, múkkana og æðurin. Hannes rauf þögnina.
Helgi, Hannes og Jóhanna Sig.
Það hefur verið lygnt, hlýtt og unaðslegt við höfnina í Reykjavík undanfarið. Fjöldi fólks lagt leið sína þangað á leið í hvalaskoðun. Mest útlendingar. Bekkurinn við Ægisgarð því sjaldan verið laus. Hannes kemur að. Hann er með klappstól undir hendinni. Helgi situr einn á bekknum.
Helgi og Hannes – tveir dagar til kosninga
Jörð var hvít í birtingu. Við sólarupprás tók snjófölina upp. Helgi var mættur á undan Hannesi sem glaður í bragði heilsaði félaga sínum um leið og hann settist hjá honum.
Helgi og Hannes – og barnavagninn
Það sést á hegðun fuglanna við höfnina að vorið er í loftinu. Það er í vængjum þeirra og tilhugalífi. Bæði þeim sem flögra yfir sem og þeim sem sitja á haffletinum og láta reka. Sjórinn er sléttur. Yfirborð hans liðast mjúklega. Trilla stímir inn um hafnarmunnann. Félagarnir Helgi og Hannes sitja saman á bekknum. Hafa verið þar dágóða stund. Þeir hafa hneppt efstu tölunni frá kuldaflíkum sínum. Hitinn er tíu gráður. Snjáður barnavagn stendur við hlið bekksins.
Tilraun til að drepa tímann með orðum
Þegar læknirinn hefur
í vísinda nafni
stungið og tekið
átta sýni
inni í miðjum
líkama sjúklings
verður fátt um orð
Helgi og Hannes – og tuttugu prósentin
Það hefur verið fremur kuldalegt að mæta í bugtinni við Ægisgarð síðustu daga. Norðaustan vindur feykti snjónum eftir malbikinu og safnaði honum við gangstéttarbrúnirnar. Lítill skafl hefur myndast undir bekknum sem félagarnir gjarnan setjast á þegar þeir hittast og ræða málin.
Helgi og Hannes – lambhúshettan
Helgi situr á bekknum við Grófina. Það er snjómugga. Logn. Muggan setur blíðlegan svip yfir höfnina. Það er róandi að horfa yfir að Ægisgarði. Helgi er í fötum af ættingja sem lést skömmu fyrir jól. Sá hafði verið svipaður á hæð og Helgi en grennri. Fötin voru vandaðri en þau sem Helgi var vanur að klæðast. Loks er hann með rauða lambhúshettu á höfðinu. Örmjó rifa er fyrir augun. Lítið kringlótt gat við munninn.
Gordon Brown is going down
Það var undir morgun sem mig dreymdi þennan draum: Ég var einn á hesti snemma dags. Það var enn ekki fullbjart. Reiðgatan var mjó og lá undir fjallshlíð. Þegar kom að klettanöf þar sem sá fram langan dal áði ég. Þar var lítil lind undir barði. Hestarnir drukku úr lindinni. Það glamraði í beislismélunum.
Verbum perfectum: sinceritas IV
Það er nú líklega eðlilegt að undirstrika að þessi pistlaskrif mín eru einfaldlega aðferð til að halda einhverskonar hringrás hugans í gangi. Talið er holt fyrir fólk að tjá sig og koma frá sér á einhvern hátt hugsun og vangaveltum sem kunna að auka þrýsting í kollinum á því. Býst ég við að þetta sé nytsamlegt fyrir okkur sem hætt hafa störfum og samskipti og félagsskapur fallið í lágmark.
Verbum perfectum: sinceritas II
„Ezra Pound var vinur vina sinna og reiðubúinn að brjóta sig í mola fyrir fólk. Vinnustofan þar sem hann hafðist við ásamt Dorothy konu sinni á rue Notre-Dames-des-Champs var að sínu leyti eins aum og ríkmannlegt var hjá Gertrude Stein. […] Mér geðjaðist ágætlega að málverkunum eftir Dorothy og mér fannst Dorothy stórfríð og undursamlega á sig komin.“