„Þú ert þá enginn annar en ég sjálfur! Ég sé það, ég get ekki villst á mynd sjálfs mín. Ég brenn af ást til mín, ég kveiki logann og loga sjálfur. Hvað get ég gert? Á ég að láta biðja mig eða biðja sjálfur? Og um hvað á ég þá að biðja? Ég girnist það sem er hluti af mér sjálfum, ofgnótt mín gerir mig að þurfamanni.“
Gerpla um garpa og görpur
Það var gaman að sýningunni í Þjóðleikhúsinu í gærkvöldi. Verulega gaman. Þessi ellefu manna leikhópur sem ber verkið fram á sviðinu er í einu orði bráðsnjall og sýningin bráðskemmtileg með öllum sínum brellum og lipurri sviðsmynd.
Rithöfundar, skáld og ástfóstur
Aftur og aftur upplifi ég þessa umvefjandi hlýju sem skáldin og rithöfundarnir önduðu inn í brjóst mitt þegar ég var ungur maður. Og hugtakið ástfóstur lýsir upp hugarfylgsnið. Mér virðist að þetta sé gagnkvæmt hjá okkur. Mér og höfundunum. Ég ann þeim og þeir mér.
Menningarlegt ágæti á nýju ári
Við tókum ekki ákvörðun um að fara í sveitina fyrr en á nýársdagsmorgni. Hefðum betur farið daginn áður vegna hávaða og reykjarmakks. Ókum í fögru veðri áleiðis upp i Borgarfjörð á messutíma. Hvalfjörður eins og spegilgler. Ísing á veginum alla leiðina. Umferð lítil.
Fávitar? Það er spurningin
Síðastliðinn sunnudag hertum við gamla mín upp hugann og ákváðum að líta á bókamarkað Forlagsins á Fiskislóð. Ásta tók að sér að vera bílstjóri og gegndi ég því stöðu aðstoðarbílstjóra. Eftir tvær eða þrjár vinsamlegar ábendingar frá mér um aksturslag og götuval, sagðist hún vilja að ég flytti mig í aftursætið. Ég kaus frekar að þegja enda þröngt í aftursæti hins risasmáa Yaris.
Bókmenntahátíðarfælni
Enn eitt árið stend ég mig að því að mana sjálfan mig til að líta við á hátíðinni. Það er ekki í fyrsta sinn. Öll fyrri skiptin fann ég upp á þokkalegri afsökun (við sjálfan mig) til að komast hjá því að fara. Svakaleg fælni er þetta.
Bókmenntahátíð ríður yfir
Nú fyllist tilveran af bókmenntahátíð og rithöfundum. Tuttugu og fjórum höfundum hefur verið boðið á hátíðina. Lesbók Moggans er helguð henni. Það eru myndir af tíu rithöfundum, gestum hátíðarinnar, á forsíðunni. Inni í blaðinu eru viðtöl við þessa tíu og myndir af þeim. Þær eru misstórar. Tveir fá margfalt stærri myndir en aðrir. Ætli það sé gæðastimpill?
Slagur vindhörpunnar
„Pabbi, hver er það sem leikur á vindhörpuna? spurði Litli-Kornelíus, sem var þá sex ára.
Það er auðvitað vindurinn, svaraði elsti bróðirinn.
Nei, það eru kerúbarnir, er það ekki, pabbi? spurði Síríus, og leit á föður sinn stórum tryllingslegum augum.
Hringjarinn hneigði höfuðið til samþykkis, annars hugar…!
Og Síríus gaf síðar ódauðlega lýsingu á því á fullorðinsaldri í ljóði sínu: Kerúbar fóru hjá.“
Allt er lífið glíma
Eins og fram er komið þá dvöldum við yfir helgina í sveitinni. Veðurblíðan sem tók á móti okkur síðdegis á föstudag var með fáum dæmum miðað við maímánuð. Svo einstök var hún. En um nóttina hvessti af norðaustri. Sú átt er þrálát þarna og oft stíf. En skjólið sunnanundir gerir lífið konunglegt.
Bækur eru dásamlegir félagar
Svo var það einn dag að áhugi á matseld ruddist fram og skipaði sér í efsta sætið. Fyrst hélt ég að þetta liði hjá fljótlega en það gerði það ekki. Þá tók ég til við að rifja upp það sem uppáhalds rithöfundar og ævintýramenn höfðu sagt um mat. Það er kapítuli út af fyrir sig. Áhrifaríkur og skemmtilegur. Í framhaldi eignaðist ég ýmsar bækur um mat.