Ógleymanlegar eru þær tilfinningar sem við upplifðum þegar við fórum um miðborgina. Við Ásta höfum komið tvisvar til Parísar. Nutum þess af ákaflega í bæði skiptin. Ráfuðum um brýrnar, litum inn í veitingastaði fræga af bókum, upplifðum matseðla á vinstri bakkanum með nefinu, skoðaðar kirkjur, Eiffel og Sigurbogann og hvað það nú allt heitir. Og listasöfnin. Það er stöðug veisla. Stöðug veisla með krás.
París er stöðug veisla, fyrri hluti
Ágætur vinur okkar Ástu, Helgi Jósefsson, hafði lesið grein í blaði sem ég skrifaði eitt sinn og heitir Þrír dagar í París eða Pétur og haninn. Við Ásta höfðum verið í París í nokkra daga og upplifað þessa stórkostlegu borg. Þegar Helgi einverju sinni var á ferð í París kom hann við á Louvre safninu og leitaði uppi myndina af Pétri og hananum, en hluti greinarinnar fjallaði einmitt um myndina. Helgi tók mynd af málverkinu og gaf Ástu þegar heim kom.
Gellur í tíma og rúmi
Það var fyrir svo sem tíu árum síðan. Við Ásta vorum að skoða gólfefni. Komum í Ármúlann. Þar var verslun með slík efni. Þetta var skömmu eftir hádegi. Afgreiðslumaðurinn var í þessu feikna stuði. Hann bókstaflega dansaði um búðina og sagði okkur með sveiflu frá því hvað gellur og hvítvín væri frábær matur. Ég er ekki frá því að hann hafi sýnt tangó tilburði þegar hann skeiðaði um gólfið. „Gellur og hvítvín,” endurtók hann aftur og aftur. „Gellur og hvítvín.”
Þokan á þriðjudag
Morguninn var svo dularfullur. Þoka lá yfir borginni. Sást eiginlega ekki á milli húsa hérna í dreifbýli Kópavogs. Umferðin gekk hægar en venjulega. Niður í miðbæ Reykjavíkur,- það er annars merkilegt að þegar maður segir niður í miðbæ, þá er ávallt átt við miðbæ Reykjavíkur. Kannski er það af því hvað miðbær Kópavogs er fráhrindandi og óvænn. Hvað um það. Gallinn við miðbæ Reykjavíkur er samt sá að maður verður að bíða til klukkan 10 eftir að verslanir opni. Það er ljótur ósiður. Karlar á mínum aldri vilja helst afgreiða erindi sín á morgnanna.
Kryddlegin hjörtu
Átti erindi í gærmorgun á ýmsa staði til að afla efnis í afmælismáltíð Ástu minnar. Meðal annars í Kringluna. Keypti þar handarkrikabrauð. Handarkrikabrauð? Hvað er það? Það er baguette. Í París sér maður allskyns fólk koma út úr búð með baguette í handarkrikanum. Sagði einu sinni við stúlku sem afgreiddi í bakaríi í Reykjavík: „Eitt handarkrikabrauð, takk.” Hún sagði: „Eitt hvað?” „Handarkrikabrauð,” endurtók ég. Og þá eldroðnaði hún. Kúnstugt.
Ljósmyndasýning
Við höfum reynt að fara á hverju ári að sjá sýningu blaðaljósmyndara. Hún hefur upp á síðkastið verið í Gerðarsafni, Kópavogi. Því fallega húsi. Á sýningunni er mikið af myndum og myndröðum. Litadýrðin stórkostleg, og svarthvítar með sínum eilífa sjarma. Ásta tók að skoða af ákafa. Ég brá nokkuð öðruvísi við. Fannst myndirnar eiginlega vera of fullkomnar. En vissulega hef ég ekki mikið vit á fréttaljósmyndum.
Forsælan og silfrið
Það voru svo fallegir dagar í vikunni. Heiðskír himinn, sólin skær og björt. Og logn. Stillilogn. Hitastig lítið undir frostmarki. Orðsnilld Tómasar kom upp í hugann. Fagra veröld. Og Satchmos gamla. Wonderful World. Ók niður að höfn. Lagði bílnum við verbúðarbryggjurnar sem svo hétu. Horfði á litadýrð fiskibáta og skipa. Minntist löngu liðinna daga. Þá fórum við bræðurnir stundum þarna niður eftir til að horfa á ysinn og þysinn. Og veiða. Nú var allt kyrrt þarna.
Öskudagur
Þess er vert að geta að síðastliðinn sunnudag hófst í Ríkisútvarpinu, rás eitt, nýr þáttur, klukkan 09.03. Ber hann yfirskriftina „Sköpunarstef í textum og tónum.” Umsjónarmenn þáttarins eru Kristinn Ólason og Helgi Jónsson. Fyrsti þátturinn lofar góðu um framhaldið, en samtals verða þeir sjö. Leyfi ég mér að vekja athygli á því að þessi fyrsti þáttur verður endurfluttur í kvöld kl. 20:15.
Konudagur
Konudagurinn er í dag. Konudagurinn, með greini. Eins og það sé aðeins einn dagur sem tileinkaður er konum. Í mínu húsi eru allir dagar, dagar eiginkonunnar. Það hefur væntanlega breyst nokkuð með árunum. Þó var það þannig í fyrstu. Minnist daga þar sem mér fannst ég mundi deyja ef við hittumst ekki eða heyrðumst. Man eftir afmælisdagabók frá unglingsárunum þar sem eftirfarandi vísa var á degi stúlkunnar sem töfraði mig:
Hrúturinn á Gilsbakka
Það var hrútur á Gilsbakka sem hét Malkus. Síðan eru liðlega fimmtíu ár. Muni ég rétt þá var þetta stór og mikill hvítur hrútur, kollóttur með aðeins eitt eyra. Það var hans sérkenni. Vafalaust hefur hann misst annað eyrað í vír eða annan háska. Menn sögðu að nafnið á hrútnum væri biblíulegt og greindu frá atburðum. Það þótti mér fyndið.