Þau heimsóttu okkur í Litlatré, síðastliðið laugardagskvöld, hjónin á Sámstöðum í Hvítársíðu. Sitt hvað bar á góma. Meðal annars göngur og réttir. Tími þeirra fer nú í hönd. Nesmelsrétt er þeirra heimarétt. Hún er um það bil 25 ára, byggð úr timbri. Er í landi Haukagils. Þangað smala bændurnir heimahagana og Síðufjallið. Þá losna þeir við að reka féð niður í Þverárrétt í Þverárhlíð og heim aftur. Góð ráðstöfun. Í Nesmelsrétt verður réttað 3. september.
Eldri borgarar
Þau komu inn eftir löngum ganginum í Læknasetrinu. Erfitt að giska á aldur þeirra. Þó sennilega ekki yngri en sjötíu og fimm til áttatíu ára. Karlinn gekk hraðar. Hann var svolítið skakkur við stefnuna sem hann gekk í. Konan kom um tíu metrum á eftir. Göngulag hennar minnti á verki í augnkörlum. Hún hallaði dálítið fram. Var klædd í græna, þunna, hálfsíða kápu. Karlinn tók stól sem var við hliðina á mér og færði hann fjær um eina stólbreidd. Og settist.
Og tími til að kætast
Steina frænka mín sagði gjarnan: „amman er þarfasti þjóninn.” Steina frænka. Ég hef alltaf dáðst að henni. Hún hefur á einhvern undraverðan hátt haldið glaðværð og góðu skapi í gegn um lífið. Vissulega skil ég að hún hefur fengið gen frá mömmu sinni og mamman frá sinni mömmu, en sú var amma okkar Steinu og hló að flestu sem fyrir bar eftir nírætt. En þegar Steina talar um þarfasta þjóninn þá á hún við hvað dætrum hennar þykir gott að láta hana gæta barna þeirra.
Dýrmætir dagar
Á einum af þessum dýrmætu dögum sumarblíðunnar, um litla skatts leyti, kvað allt í einu við hvinur í lofti og einskonar hvæs. Við vorum niðursokkin í annir, smíðar og blómaaðhlynningu. Tveir mófuglar flugu með feikna hraða að gluggum hússins og börðu vængjum ólmir til að reyna að komast í gegn. Í kjölfarið kom smyrill, grimmur og gráðugur, með klærnar steyttar til að hremma þá smáu.
Að skipta um trúfélag
Það var ekki eins mikið mál og við áttum von á. Fórum inn á heimasíðu Hagstofunnar og fundum eyðublað. Prentuðum út tvö eintök. Fylltum þau út, skrifuðum undir og settum þau síðan í póst. Þetta er svo sem búið að vera á döfinni lengi. Við urðum meðlimir í Fíladelfíu fyrir 40 árum. Áttum ákaflega yndislegt samneyti við fólkið sem þá var í Kirkjulækjarkoti. Einlægt, lítillátt og hógvært. Nú er þriðja kynslóðin tekin við. Hún er öðruvísi.
Karlar í krapinu
Karlmenn eru hinar miklu hetjur tilverunnar. Þetta undirstrikaðist vel í gær. Ásta átti erindi í Kringluna. Þurfti að skipta einhverri flík. Ók á eigin bíl. Póló. Bílinn hefur hún dáð og dásamað alla daga. Nema kannski þegar hún er að kaupa varahluti í Heklu. Þar er allt svo dýrt. Hvað um það. Bíllinn hennar hafði staðið svo til ónotaður allan júlímánuð. Vegna sumarleyfa. Og henni þótti gott að setjast inn í hann og aka og erinda frjáls og óháð. Við ætluðum síðan að hittast þegar ég hefði lokið mínum erindum.
Texti og túlkun
Sumarleyfi lokið. Skrifborðið og náttborðið hlaðin bókum um orð. Orð, tungumál og texta. Þá og um höfunda, hugsun og orðræður. Af ýmsum toga. Lestur þeirra oftast lyft huganum. Jafnvel hátt. Hvað er hátt? Stöku sinnum ringlað hann. Hvað eiga menn við með orðum sínum? Hverjum hafa þeir ætlað þau? Venjulegu fólki? Eða fagbræðrum sínum? Skyldi einn sjá það sama í texta og einhver annar? Töluðum eða rituðum? Lærðum ber saman um að vandinn er verulegur. Bæði höfundar og viðtakanda.
Maðurinn er málskepna
Við erum í sumarfríi, ég og spúsa mín. Smíðum alla daga í Litlatré. Vinnum persónulegan sigur á hverjum degi. Höfum klætt húsið utan, borið fyrstu umferð af fúavörn á klæðinguna, neglt upp undir þakskegg og málað gluggakarma. Ásta er snillingur með mjóu línurnar. Og við höfum gjarnan sagt í dagslok, eins og Guð almáttugur sagði forðum þegar hann leit yfir vikudjobbið: „Og sjá, það var harla gott.”
Á svona morgni
Það blasti við. Ekki um margt að velja. Nema að skila auðu. Í því felst ákveðin tjáning. Það er samt sorglegt. Embættið sem ætti að vera hvítt er nú orðið rautt. Og þar með komið niður á leðjuvöllinn. Maður finnur sig forsetalausan. Breytir svo sem ekki miklu. Það hefði samt lyft hjarta manns á hátíðarstundum að hafa í embættinu mann sem vekti með manni virðingu.
Opinberir starfsmenn
Mér hafði verið gert að mæta á skrifstofu sýslumanns klukkan 14:24. Skrifstofan er á þriðju hæð. Gaf mig fram við símastúlku 14:15. Hún bauð mér að setjast. Var kallaður inn til fulltrúa á slaginu 14:24. Fulltrúinn er kona. Stór og myndarleg kona. Ég sagði til nafns. Hún bauð sæti. Hvarf síðan ofan í blaðabakka og leitaði að pappírum. „Hérna er þetta,” sagði hún og rétti sig upp.