Var að lesa í Mogganum um laun forstjóra lífeyrissjóðanna. Árslaun allt að krónum
– tuttuguogníumilljónirogáttahundruðþúsund -. Kr. 29.800.000.-.
Tákn tímanna – sagan endurtekur sig
Ég var nú bara átta ára þegar þessi umsókn var send til skömmtunarskrifstofunnar. Ég upplifði líka að vera sendur niður í Gúttó til að sækja skömmtunarmiða fyrir helstu nauðsynjum heimilis foreldra minna. Eins og aðrir íbúar landsins. Þá fannst ríkisstjórninni, eins og núna, að hún ein hefði vit á því hvernig fólk ætti að lifa.
Hvað á það að þýða af síldinni að verða veik?
Hvað á það að þýða af síldinni að verða veik? Og missa verðgildi sitt, síldin, veðsett óveidd. Upp í topp. Og það á svona erfiðum tímum. Er þetta ekki gjörsamlega óábyrgt? Hvernig bregðast nýju bankarnir við? Hvernig brugðust gömlu bankarnir við?
Um hvað yrði kosið?
Það var kisulórusvipur á Steingrími Joð í fréttunum í gærkvöldi þegar hann var spurður um viðhorf sitt til þess að VG mældist stærsti stjórnmálaflokkurinn á landinu. Mig minnir að hann hafi svarað: „Það er auðvitað ánægjulegt. Við eigum inni fyrir þessu.“
Messa, Silfur og Heinrich Böll
Messa. Við fórum í Hallgrímskirkju í morgun. Ellefu messu. Hjónin. Það var sæmileg kirkjusókn. Hörður Áskelsson benti mér á að Messias eftir Händel yrði flutt á nýársdag. Það var vingjarnlegt. Krakkar kveiktu á fyrsta aðventukerti. Baukar gengu til að safna fyrir Hjálparstarfi kirkjunnar. Ekki veitir af. Í lok prédikunar fór biskupinn með bæn og blessun. Meðal annars bað hann fyrir stjórnvöldum. Það er biblíulegt og gladdi mig: „Elskið óvini yðar.“
Jólafasta í skugga kreppu
Það er einskonar hátíðisdagur hjá mér í dag. Frú Ásta er að setja jólin upp í fimmtugasta sinn í lífi okkar. Henni hefur alltaf tekist að fá hýbýlin til að ljóma um jól. Hvar sem við vorum stödd í tilverunni. Snauð eða minna snauð. Við vorum aldrei rík. Erum ekki rík. Hún tapaði einhverjum krónum í matador víkinganna. Ég átti engar.
Riddarar Moggans og Jóhanna Sigurðardóttir
Það vekur spurningar að lesa Staksteina dagsins um riddaratign Jóhönnu Sigurðardóttur. Höfundurinn hnýtir í hana fyrir of mikinn einleik og ráðleggur henni að láta af og rekast betur. En það er einmitt það sem ég hef alltaf kviðið fyrir með viðleitni Jóhönnu til að hlúa að lakar settu fólki, að hún hefði ekki stuðning meirihluta ríkisstjórnarinnar.
Mannleg heill og farsæld
Aldrei hef ég höfðingjadjarfur verið. Ekki fremur en fólk af svipuðum slóðum og ég. Og því fór nokkuð um mig þegar Hannes Hólmsteinn Gissurarson setti athugasemd við pistil minn síðastliðinn sunnudag. Fyrir mér hefur maðurinn ávalt verið sérstakt fyrirbæri, hávær, djarfur, sjálfsöruggur og hvergi gefið eftir fyrr en á síðustu árum og þá nauðbeygður.
Stjórnarandstaðan segi einnig af sér
Á unglingsárum mínum fórum við bræðurnir dag eftir dag niður að höfn á morgnana til að snapa vinnu. Það gerðu einnig hundruð aðrir og fjölskyldumenn á ýmsum aldri. Oft var enga vinnu að fá vikum saman. Þegar fragtskip komu með farm utanúr heimi elti atvinnulaus hópurinn Jón Rögnvaldsson verkstjóra hjá Eimskip í þeirri von að finna náð í augum hans.
Það eru vonbrigði
Raddir gerast háværar um þessar mundir að nú skuli gengið í ESB. Þar sé lausn á flestum vanda þjóðarinnar. Mér varð á að spyrja sjálfan mig; Ef kjósa ætti um það nú, hver væri þín afstaða? Og svaraði sjálfum mér að ég myndi ekki kjósa. Þekki ekki galla og kosti þess að ganga þar inn nóg til þess að treysta mér til þess að kjósa.