Nú er skáldsagnahátíðinni að ljúka. Ég fylgdist með álengdar. Blanda af hrifningu og tortryggni kemur í hugann þegar stórum messum er komið á fót og fjölmiðlar fylltir af fregnum af þeim. Tortryggnin tengist grun um að á bak við tjöldin leynist fyrirtæki sem hafa fjárhagslegan hagnað einan að markmiði. Það hlýtur því að hafa áhrif á val á höfundum og bókum. Og virðingin fyrir herlegheitunum á það til að skreppa saman líkt félaginn þegar vaðið er út í ískalt vatn.
Er latína hlutlaus
Við fórum í messu í morgun, Taizé messu í Árbæjarkirkju og sungum með. Gunnbjörg leiddi sönginn ásamt kór og orgeli. Það er gott að syngja Taizé kóra. Adoramus te Domine, Kyrie eleison, Maranatha! Alleluja! Salvador mundi, Sanctus og lengi má telja. Presturinn hélt smá kynningartölu um Taizé fyrrbærið og vaxandi vinsældir og útbreiðslu þess. Í kirkjusöngbókinni eru versin bæði á latínu og íslensku. Um það sagði presturinn m.a:
Í stofu
Í stofu
Hannes Pétursson yrkir:
Við þennan lampa lastu einatt fyrr
í löngum kvæðabókum. Næturregn
við opinn glugga féll á fölvan garð.
Þú fylgdist ekki burt með vinum þínum
en spurðir:
Hvað er betra en bíða kyrr
hjá bókum sínum, myndum, hlýjum arni
unz kemur hann, sá eini er engan spyr
hvað augun sáu, höndin snart, en fer
með okkur gegnum hússins læstu hurðir
heim með sér…
Hugleiðing á hátíð
Minnisstætt atvik frá fyrri árum vitjar mín. Mér var boðið í brúðkaupsveislu til ættmenna eiginkonu minnar, ásamt henni að sjálfsögðu. Að öllum jafnaði var ég feiminn í svona veislum. Kannaðist stundum við nokkra viðstaddra en þekkti eiginlega engan svo náið að ég gæti hallað mér að honum og komið af stað spjalli. Vissi og af fyrri reynslu að í svona veislum talaði fólk mest um sjálft sig og efni sem ég hafði hvorki vit né áhuga á. Þess vegna var ég einskonar hornreka þarna í félagslegu tilliti.
Minning
Tveir menn kveðjast að kvöldi. Annar er látinn morguninn eftir. Óvænt. Það er alltaf jafn kaldranalegt og erfitt, og snúið að laga atburðinn að þeirri heimsmynd með vinum og kunningjum sem maður hefur lifað með og í. Um árabil. Langt árabil. Og þótt manni takist að ræða það og iðka daglegt líferni, þá kemur alltaf mynd í hugann, skáhallt aftan frá eins og blossi sem segir: Hann er látinn. Dáinn. Alfarinn. Og tómleiki og söknuður breiða úr sér innan í manni.
Katrín mikla
Hún hét Katrín, þessi ógnvekjandi óskapnaður sem flengdist yfir byggðir og ból við Mexíkóflóa og eirði fáu í heimi manna á allstóru svæði. Fólk stendur agndofa andspænis þessum ægilegu öflum náttúrunnar, öflum sem sýna hve menn, karlar, konur og börn og verk þeirra eru smá og varnarlaus, þegar kraftar jarðar magnast upp í æðsta veldi. Kraftar jarðar.
Hvar sorglegast er að versla
Við lestur á niðurstöðu úr verðkönnun ASÍ í liðinni viku, þar sem matarkarfan var dýrust í Hagkaupum, kom upp í hugann atvik sem átti sér stað á fyrstu árum Hagkaupa og verslunin staðsett í fyrrverandi fjósi við Eskihlíð, skammt frá Miklatorgi. Frumkvöðullinn Pálmi, var þá sjálfur í búðinni og kom á móti okkur Ástu og bauð fram aðstoð sína.
Allt í einu heyrðist rödd
Allt í einu heyrðist öðruvísi rödd. Þær hafa reyndar komið fram öðru hvoru. Aðallega þegar byrjendur í stjórnmálum komu fram á sjónarsviðið. Þeir töluðu beislislaust til að byrja með. Stundum gneistaði af hugsjónaeldi þeirra og þeir virtust meina það sem þeir sögðu. Gallinn var bara sá að þeir kunnu ekki tungumál stjórnmálanna en á því máli er aldrei talað af einlægni.
…og horaða rjúpu étur.
Samveran hlaut nafnið vísnakvöld. Það var í september 2004. Þá leigðu þau sér sumarhús yfir helgi, uppi í Borgarfirði, Kristinn og Harpa, Brynjólfur og Ráðhildur og Gunnbjörg. Sumarhús þetta er skammt þar frá sem hirðingjakofi Ástu og Óla, Litlatré, stendur, og er steinsnar frá bökkum Hvítár. Fyrra kvöldið var setið hjá Ástu og Óla í mat og drykk af þægilegum brögðum og allskyns málefni rædd, bæði í gamni og alvöru og þó heldur meira af alvöru. Enda sumir gestanna langskólagengnir, einn með doktorsgráðu og annar hérum bil og sá þriðji litlu minna.
Rafspennubreytingar í heilastöðvum?
Það er með nokkru hiki sem ég nefni nafn Þorsteins Gylfasonar, prófessors við Háskóla Íslands. Það er auðveldara að nefna nöfn jafningja sinna. Ég hitti manninn einu sinni. Við vorum á leið út úr Háskólabíói eftir sinfóníuhljómleika. Ég heilsaði honum með handabandi og sagðist lesa bækurnar hans og að sumum barna minna hefði hann kennt og þakkaði honum fyrir hvorttveggja. Ég man enn hvað hönd hans var hlý og handtakið hæfilega þétt.