Maður nokkur fór með bæn. Hann sagði: „Ágæti Guð, þakka þér fyrir þennan efnilega dag…“ Ég er enn að reyna að setja mig í spor mannsins. Tekst það ekki. Hef þó heyrt margt undarlegt orðalag í bænum fólks um ævina. Á nokkuð auðvelt með að skilja tilraunir „fátækra í anda” til að tala við Guð. Þeir hafa yfirleitt svipuð viðmið og Jóhannes skírari, sem sagði við lærisveina sína um frelsarann: „Hann á að vaxa, en ég að minnka.”
Tveir menn ferðast í lest
Tveir menn sátu saman í járnbrautarlest í Frakklandi. Eldri farþeginn hafði Biblíuna sína opna og las frásöguna af brauðunum fimm og fiskunum tveim. Yngri maðurinn spurði þann eldri, forvitinn: „Fyrirgefðu herra, leyfist mér að spyrja hvort þú trúir þessari sögu, eða ertu bara að lesa hana?“ „Ég trúi henni,“ svaraði sá eldri, „gerir þú það ekki?“
Rítalín
Lyfið Rítalín hefur verið í umræðunni undanfarið. Stjórnvöldum blöskrar hve margir peningar fara í lyfið. En þeim blöskrar nú svo margt. Nema eigin neysla og eyðsla. Rítalín er lyf sem ofvirkum er gefið. Bæði börnum og fullorðnum. Og léttgeggjuðum. Lærði þetta orð fyrir tuttugu árum síðan. Það var notað til að lýsa einum kennaranna á flugnámskeiði sem ég sótti.
París er stöðug veisla, seinni hluti
Ógleymanlegar eru þær tilfinningar sem við upplifðum þegar við fórum um miðborgina. Við Ásta höfum komið tvisvar til Parísar. Nutum þess af ákaflega í bæði skiptin. Ráfuðum um brýrnar, litum inn í veitingastaði fræga af bókum, upplifðum matseðla á vinstri bakkanum með nefinu, skoðaðar kirkjur, Eiffel og Sigurbogann og hvað það nú allt heitir. Og listasöfnin. Það er stöðug veisla. Stöðug veisla með krás.
París er stöðug veisla, fyrri hluti
Ágætur vinur okkar Ástu, Helgi Jósefsson, hafði lesið grein í blaði sem ég skrifaði eitt sinn og heitir Þrír dagar í París eða Pétur og haninn. Við Ásta höfðum verið í París í nokkra daga og upplifað þessa stórkostlegu borg. Þegar Helgi einverju sinni var á ferð í París kom hann við á Louvre safninu og leitaði uppi myndina af Pétri og hananum, en hluti greinarinnar fjallaði einmitt um myndina. Helgi tók mynd af málverkinu og gaf Ástu þegar heim kom.
Gellur í tíma og rúmi
Það var fyrir svo sem tíu árum síðan. Við Ásta vorum að skoða gólfefni. Komum í Ármúlann. Þar var verslun með slík efni. Þetta var skömmu eftir hádegi. Afgreiðslumaðurinn var í þessu feikna stuði. Hann bókstaflega dansaði um búðina og sagði okkur með sveiflu frá því hvað gellur og hvítvín væri frábær matur. Ég er ekki frá því að hann hafi sýnt tangó tilburði þegar hann skeiðaði um gólfið. „Gellur og hvítvín,” endurtók hann aftur og aftur. „Gellur og hvítvín.”
Af skáldaþingi
Ég er heiðarlegur maður / Ég er heiðarlegur maður
Ég er heiðarlegur maður / Ég er heiðarlegur maður
Ég er heiðarlegur maður / Ég er heiðarlegur maður
Ég er heiðarlegur maður / Ég er heiðarlegur maður
Ég er heiðarlegur maður / Ég er heiðarlegur maður
Ég er heiðarlegur maður
Ég er heiðarlegur maður / Ég er heiðarlegur maður
Ég er heiðarlegur maður
Þokan á þriðjudag
Morguninn var svo dularfullur. Þoka lá yfir borginni. Sást eiginlega ekki á milli húsa hérna í dreifbýli Kópavogs. Umferðin gekk hægar en venjulega. Niður í miðbæ Reykjavíkur,- það er annars merkilegt að þegar maður segir niður í miðbæ, þá er ávallt átt við miðbæ Reykjavíkur. Kannski er það af því hvað miðbær Kópavogs er fráhrindandi og óvænn. Hvað um það. Gallinn við miðbæ Reykjavíkur er samt sá að maður verður að bíða til klukkan 10 eftir að verslanir opni. Það er ljótur ósiður. Karlar á mínum aldri vilja helst afgreiða erindi sín á morgnanna.
Píslir í þágu Mammons
Blöðin í morgun og undanfarna daga hafa eytt talsverðu rými undir efni um Gibson kvikmyndina Píslarsögu Krists. Í ljós kemur að margir voru kallaðir saman til að vera viðstaddir forsýningu á myndinni. Væntanlega hefur þeim verið boðið í þeirri von að mikil umræða hæfist og í framhaldi af henni mikil aðsókn sem tryggði góðan hagnað. Þá er og ljóst að viðbrögð og skoðun þeirra er myndina sáu eru afar mismunandi. Að vonum.
Kryddlegin hjörtu
Átti erindi í gærmorgun á ýmsa staði til að afla efnis í afmælismáltíð Ástu minnar. Meðal annars í Kringluna. Keypti þar handarkrikabrauð. Handarkrikabrauð? Hvað er það? Það er baguette. Í París sér maður allskyns fólk koma út úr búð með baguette í handarkrikanum. Sagði einu sinni við stúlku sem afgreiddi í bakaríi í Reykjavík: „Eitt handarkrikabrauð, takk.” Hún sagði: „Eitt hvað?” „Handarkrikabrauð,” endurtók ég. Og þá eldroðnaði hún. Kúnstugt.