Það hefur verið mikið að gera hjá okkur Ástu síðustu helgar. Við höfum verið upptekin við að smíða lítið hús uppi í Borgarfirði. Vegna vanefna höfum við orðið að spara iðnaðarmenn til þess að hafa von um að kofatetrinu ljúki. Hann var reyndar svo ósvífinn sá sem teiknaði rafmagnið í kofann að kalla hann „skúrinn.” Ekki var reikningurinn frá honum í hlutfalli við það.
Við litum til baka
Orðalag getur verið vandmeðfarið. Þannig hefur það ólíka þýðingu í mismunandi hópum fólks. Þannig er til dæmis með skugga. Á Íslandi er skuggi stundum neikvætt hugtak. Lýsir svæði eða stað þar sem birtan nær ekki til. Sólar nýtur ekki. Þar er og minni hlýja. Menn færa sig því úr skugganum þangað sem sólin skín. Í heitu landi er skugginn hlíf fyrir sólarhitanum. Menn færa sig inn í skuggann til að flýja hitann.
Saga sturlunar
Eftir að hafa fylgst með sjónvarpi á mánudagskvöldinu, allt frá fréttum og Kastljósi til enda eldhúsdagsumræðnanna (svissað stöku sinum á ritstjórana í Íslandi í dag) kom upp í hugann heiti bókarkafla nokkurs, Saga sturlunar, sem er að finna í þeirri ágætu bók Útisetri. Ekki er með auðveldu móti hægt að skilgreina tal og framkomu stjórnarandstöðunnar í umræðunum öðruvísi en að í hugann komi grunur um jafnvægisröskun og sjúklegt hatur. Óheilbrigði sem ekki ættu að sjást á hinu háa Alþingi.
Söngtöfrar
Karlakór St. Basil dómkirkjunnar í Moskvu hélt tónleika í Hallgrímskirkju í gær fyrir troðfullu húsi. Áhugi á söng þeirra var greinilega mikill því þegar klukkan hálf fimm var kirkjan næstum fullsetin. Þeir sem komu eftir það máttu sætta sig við að dúsa á bak við súlur þar sem hljómurinn skilar sér engan veginn nógu vel. En hvað sem því líður þá var þetta stórkostlegur konsert.
Skítleg hjörl
Sagan endurtekur sig. Grófur og ruddalegur talsmáti flettir ofan af mönnum og sýnir inn í hugarfylgsni þeirra. Jafnvel manna sem maður hafði tilhneigingu til bera nokkra virðingu fyrir. Þannig hefur þetta verið alla mína ævi. Sorglegast er að sjá sömu framkomu á hinu háa alþingi Íslendinga og maður sér á meðal ræktunarlítilla utangarðsmanna sem stundum tjá sig með því að hrækja á náungann.
Gaspur og illyrði eru ekki siðir vandaðra manna. Ósjálfrátt hættir maður að taka mark á þeim sem tjá sig á þann hátt. Og reynir að sneiða hjá þeim. Máltækið segir og að það „bylji mest í tómri tunnu.“ Það er dapurlegt að sjá söguna endurtaka sig. Sjá trompeta stjórnmálaflokka geysast agalaust inn á heimili landsmanna, í gegnum ljósvakamiðla, og ausa remmunni yfir þau.
Minnumst orðanna: „Af gnægð hjartans mælir munnurinn.“
Lokaprófið
Hún heitir Þuríður Guðmundsdóttir. Er frá Sámsstöðum í Hvítársíðu. Hún yrkir ljóð. Í ljóðum hennar er tónn. Í tóninum dulúð. Dulúð. Langt að komin. Maður þagnar við. Hlustar. Skynjar. Grunar. Finnur fyrir honum. Kannast við hann. Tekur ofan. Lýtur. Minnist.
Biluð heimasíða
Þeir hjá Heimsneti.is hafa hýst heimasíðuna mína frá upphafi hennar. Það hefur að meðaltali gengið vel. Í síðustu viku brá þó til hins verra. Nánar tiltekið mánudaginn 3. maí. Þá var eins og lífsstrengurinn til síðunnar slitnaði. Hún hætti að taka við pistlum og hætti að telja heimsóknir og var öll hin erfiðasta. Þegar hringt var í hýslana sögðu þeir að fyrirtækið Og Vodafone, sem hafði yfirtekið Heimsnet.is fyrir nokkru, hefði skipt um eða endurnýjað vélar og þá hefðu sumar tölvur ekki sömu formerki og nýju tækin þeirra.
Fjölmiðlar og traust
Upp í hugann kemur, á þessum dögum, minning úr æsku. Hvernig hvein í rafmagnslínunum í norðanátt, í sveitinni í gamla daga. Nánar tiltekið við bæinn Svarfhól í Stafholtstungum. Og Siggi símastaur, þroskaheftur maður sem var vistaður þar, fór út á bæjarhólinn, lagðist á jörðina og þrýsti eyra upp að staurnum og talaði í staurinn. Stundum langtímum saman. Oftast talaði hann við mömmu sína sem átti heima á vestfjörðum. Siggi kvartaði gjarnan í staurinn yfir hlutskipti sínu og talaði illa um húsbændurna. Svo þegar ég spurði hann hvað væri að frétta af mömmu hans, laug hann að mér í langan tíma. Heilu sögunum. Og ég lærði að trúa ekki orði sem hann sagði.
Máttur himins og jarðar
Sú saga gekk fyrir ótal árum að bónda nokkrum hafi verið sagt frá því að hægt væri að sá síldarhrognum í valinn jarðveg og upp mundi koma margföld uppskera. Fylgdi sögunni að bóndinn hafi plægt og herfað dálítið svæði ofan við bæinn sinn og búið til sáningar á hrognum. Flestum þótti sagan fyndin og bóndinn einfaldur. En um haustið brá svo við að garður bóndans var þakinn grönnum greinum sem stóðu upp úr jörðinni og á hverri grein voru tvær til þrjár síldar sem glitruðu í sólarljósinu. Bóndinn hafði þá leikið á nágrannana.
Gaman er í dag
Þannig segir í ljóðinu sem við sungum í söngtímum hjá Jóni Ísleifssyni í Melaskólanum fyrir liðlega fimmtíu árum. Það rifjaðist upp á sumardaginn fyrsta. Í veðurblíðunni sem alla undraði. Við náttúrubörnin höfum eytt nokkrum dögum með nefið ofan í jörðinni á litla landskikanum okkar uppi í Borgarfirði og hlakkað til sumarsins. Fuglarnir fylltu móana og sungu hundrað raddað fyrir okkur í kaffihléunum. Dýrðarinnar tónverk og dirrindí.