Við sátum í kirkjunni, sautján saman, fólk úr Samhjálp og hlustuðum á útlendan mann búsettan á Íslandi prédika. Það gætti kvíða í huga mínum því að oft voru ræður manna þarna ekki með það markmið að hugga eða hughreysta beygt og brotið fólk. Miklu fremur virtust þær fullar af sjálfshóli, sjálfsaðdáun og jafnvel vanþóknun á þeim sem brákaðir ganga um í lífinu.
Annir bændanna
Sumar hinnar mestu veðurblíðu er nú senn á enda. Veðurblíðu sem virtist koma öllum á óvart. Veðurvitar hafa spáð regni og aftur regni á tímum götótts Ósonlags og hækkandi hitastigs. En svo allt í einu, þvert ofaní orð vitringanna, kemur þetta yndislega sumar, heitt, bjart og mannelskandi. Og þjóðin hér á norðurhjaranum, á mörkum hins byggilega heims, eins og sagt er, hefur að mestu verið ber að ofan. Viku eftir viku. Guði sé lof fyrir veðurblíðuna.
Göngur og réttir
Þau heimsóttu okkur í Litlatré, síðastliðið laugardagskvöld, hjónin á Sámstöðum í Hvítársíðu. Sitt hvað bar á góma. Meðal annars göngur og réttir. Tími þeirra fer nú í hönd. Nesmelsrétt er þeirra heimarétt. Hún er um það bil 25 ára, byggð úr timbri. Er í landi Haukagils. Þangað smala bændurnir heimahagana og Síðufjallið. Þá losna þeir við að reka féð niður í Þverárrétt í Þverárhlíð og heim aftur. Góð ráðstöfun. Í Nesmelsrétt verður réttað 3. september.
Í húsi föður míns
Það rifjast stundum upp fyrir mér atvik sem átti sér stað í Þríbúðum á tímum okkar Ástu þar. Ung hjón komu í sunnudagssamkomu. En á þeim árum voru ætíð tvær almennar samkomur í viku. Á fimmtudagskvöldum og á sunnudögum klukkan fjögur. Samkomur þessar voru að jafnaði vel sóttar. Ungu hjónin sátu aftarlega og eftir samkomuna fengu þau sér kaffisopa ásamt öðrum samkomugestum.
Eldri borgarar
Þau komu inn eftir löngum ganginum í Læknasetrinu. Erfitt að giska á aldur þeirra. Þó sennilega ekki yngri en sjötíu og fimm til áttatíu ára. Karlinn gekk hraðar. Hann var svolítið skakkur við stefnuna sem hann gekk í. Konan kom um tíu metrum á eftir. Göngulag hennar minnti á verki í augnkörlum. Hún hallaði dálítið fram. Var klædd í græna, þunna, hálfsíða kápu. Karlinn tók stól sem var við hliðina á mér og færði hann fjær um eina stólbreidd. Og settist.
Og tími til að kætast
Steina frænka mín sagði gjarnan: „amman er þarfasti þjóninn.” Steina frænka. Ég hef alltaf dáðst að henni. Hún hefur á einhvern undraverðan hátt haldið glaðværð og góðu skapi í gegn um lífið. Vissulega skil ég að hún hefur fengið gen frá mömmu sinni og mamman frá sinni mömmu, en sú var amma okkar Steinu og hló að flestu sem fyrir bar eftir nírætt. En þegar Steina talar um þarfasta þjóninn þá á hún við hvað dætrum hennar þykir gott að láta hana gæta barna þeirra.
Hugleikin orð
HUGLEIKIN ORÐ
[17/08/04 — 13:19]
Fuglamál. Hver skilur það? Skáldin? Og maður spyr, hver er skáld? Já, og ef lengra er haldið, þá, hver er ekki skáld? Stundum virðist manni að skáldatitill sé settur á menn án þess að þeir séu nokkur skáld. Það er svo margt undarlegt í þessum mannheimi okkar. Svo finnast einnig menn sem eru skáld án þess að nokkur taki eftir því. Hvað skyldi ráða úrslitum um það hver er skáld og hver er ekki skáld?
Dýrmætir dagar
Á einum af þessum dýrmætu dögum sumarblíðunnar, um litla skatts leyti, kvað allt í einu við hvinur í lofti og einskonar hvæs. Við vorum niðursokkin í annir, smíðar og blómaaðhlynningu. Tveir mófuglar flugu með feikna hraða að gluggum hússins og börðu vængjum ólmir til að reyna að komast í gegn. Í kjölfarið kom smyrill, grimmur og gráðugur, með klærnar steyttar til að hremma þá smáu.
Vonbrigði
Stundum ná áhrif af miklum auglýsingum og upphrópunum markaðarins til manns. Hetjur markaðssetningarinnar hrópa þá svo hátt að það yfirgnæfir annað sem á döfinni er. Þegar um bækur er að ræða fellur einfaldur neytandi stöku sinnum fyrir skruminu. Ekki síst þegar markaðssetningin kallar til liðs við sig fagfólk til að skrifa undir átakið. Þegar ég segi fagfólk á ég við einstaklinga sem hafa háskólagráðu í skilningi og greiningu á bókum og bókmenntum.
Að skipta um trúfélag
Það var ekki eins mikið mál og við áttum von á. Fórum inn á heimasíðu Hagstofunnar og fundum eyðublað. Prentuðum út tvö eintök. Fylltum þau út, skrifuðum undir og settum þau síðan í póst. Þetta er svo sem búið að vera á döfinni lengi. Við urðum meðlimir í Fíladelfíu fyrir 40 árum. Áttum ákaflega yndislegt samneyti við fólkið sem þá var í Kirkjulækjarkoti. Einlægt, lítillátt og hógvært. Nú er þriðja kynslóðin tekin við. Hún er öðruvísi.