Það var kominn tími til að renna í sveitina og meta ástandið eftir þessar stormhviður sem gengið hafa yfir og enginn endir virðist ætla að verða á. Valdi daginn í dag til þess. Morguninn var þægilegur á vegunum. Þeir voru þurrir og umferð hæfileg.
Útigangs kusurnar hans Páls bónda á Signýjarstöðum, þessar sem breytast í fimm stjörnu steikur við slátrun, virtust ekki hafa fattað að stormurinn var genginn yfir og héldu sig enn í skjóli í láginni við malarnámurnar. Hugsanlega skynjuðu þær fimmtu lægðina á leiðinni.
Í Litlatré var allt með felldu. Kára hafði ekki tekist að naga neitt né jaga og var aðkoman harla góð. Veðurstöðin okkar, sem situr á tveggja metra staur úti í móanum, hafði samviskusamlega sent boð inn í hús þar sem þau birtast á skjá. Grafið á skjánum sýndi að sterkasta vindhviðan í síðustu viku hafði náð 42.4 m/s.
Við Stóra-Ás var allstór hjörð holdanauta á beit. Það vekur athygli þegar hún er skoðuð að kýrnar eru svo til allar svartar en kálfarnir hvítir. Ýmsar sögur um kynþáttafordóma úr útlöndum koma upp í hugann. Þeir virðast ekki trufla tilveruna á þessum slóðum. Bjarnastaðir eru þarna handan við Hvítá.
Litlu síðar hitti ég Ólaf bónda á Sámsstöðum. Hann var önnum kafinn við sauðfjárbúskapinn.Við ræddum þó veðrið og vindana og ég skilaði af mér pakka sem ég hafði verið beðinn fyrir.
Í Hlöðutúni gladdist Guðmundur Garðar yfir nýrri eldhúsinnréttingu. Sú fyrri var frá 1936. „Þær gerast varla eldri,“ sagði hann, hellti tóbaki úr silfurbauk í lautina ofan við þumalfingurinn og saug upp í nefið. Og brosti.
Undir Hafnarfjalli var vitnisburður um storm.