Það er dálítið þægilegt að geta horft og hlustað á fréttir og dægurþras í fjölmiðlum án þess að láta titring þeirra ergja sig. Á mínum aldri er þetta hægt því það láta, hvort sem er, allir sér í léttu rúmi liggja hvaða skoðanir karlar á úreldingarhlunnum hafa á málunum. Ég hef þó hlustað á Ríkisútvarpið í meira en sextíu ár. Er alinn upp við Pétur Pétursson, Helga Hjörvar, Jónas Þorbergsson, Vilhjálm Þ. Jón Múla og fleiri ógleymanlega persónuleika.
Það orð lá ætíð á um stofnunina að vinstri sinnaðir stjórnmálamenn hafi lagt sig fram um að koma þar til starfa fólki sem hafði svipaða pólitíska sýn og þeir. Sama gilti og um kennarastéttina. Kannski hefur þetta breyst eitthvað á síðustu árum, ekki auðvelt að fullyrða um það án rannsókna. Einhverveginn hefur manni þó stundum fundist eins og áherslan á samhljóðana í orðum og framburði fréttamanna aukist að mun þegar rætt er um málefni öndverð þeirra skoðunum.
Ekki hef ég skoðun á þessum nýja starfsmanni sem nú er settur þar inn. Ég hef aftur á móti skoðun á viðbrögðum starfsmannanna sem fyrir eru. Þau þykja mér minna á viðbrögð óknyttastráka í úthverfi sem ekki samþykkja nýja stráka í hverfið sitt. Þeir ráði svæðinu og verji vald sitt með öllum tiltækum ráðum. Slíkt er alltaf að gerast í sögunni á flestum vinnustöðum, í félögum og félagasamtökum og eiginlega hvert sem litið er. Og þannig verður það.
Ástæðuna fyrir hörðum viðbrögðum má svo gefa allskyns nöfn. Menn höfða til réttlætis, til fagmennsku og til mikillar væntumþykju til viðkomandi stofnunar eða félags eða fyrirtækis. En það er sama hve mikið er hamast, sá sem hefur valdið hlýtur að beita því til að ná fram sínum markmiðum. Hvort sem þau eru augljós eða dulin. Og fólk verður einfaldlega að sætta sig við það. Hamagangur á Hóli bara þreytir.
En svona rétt í lokin: Hversvegna ætli Davíð Oddsson hafi ekki verið nefndur á nafn í fréttaskýringaþætti um Bobby Fischer´s málið í sjónvarpinu á skírdag?