Sjálfboðaliði í Chile

Helgin var örlát við okkur. Hitinn alla dagana allt að 14°C. Reyndar var vindur allstífur af suðvestri og rigningadembur á milli. En við vorum vel búin bókum að venju og eins og allir vita að þá eru góðar bækur góðir vinir. Ásta nestaði sig með Berlínar öspunum. Bókin tók hana tökum strax á fyrstu blaðsíðunum.

Aðalbókin mín var Fávitinn eftir Dostojevski. Þá Michel Foucault í Alsæi, vald og þekking. Sem bókamerki hafði ég Um rætur þekkingar eftir Arnór Hannibalsson. Á milli skúra fórum við hjónakornin út og spjölluðum við hríslur. Þær elstu eru sex ára um þessar mundir. Og til gamans mældum hæð nokkurra þeirra og skráðum á bók. Þær hæstu losa tvo metra. Birki og ösp.

Á laugardag ókum við fram í Kalmanstungu. Síðumegin. Ætluðum að sjá leitarmenn koma af fjalli með safnið til Fljótstunguréttar. En við vorum of snemma á ferðinni. Á hlaðinu í Kalmanstungu hittum við nokkurn hóp af fólki. Það var þangað komið til að smala heimahagana og gera skil til réttarinnar. Og að sjálfsögðu til að vera í réttunum. Kátína og glaðværð ríkti í hópnum.

Þarna var Kristín Kalmans og Marcello og börnin þeirra. Jenni sonur Nonna í Toppi og Stefán Kalmans og hans fólk. Þá var Óli Kristófers, með sitt glæsilega alskegg, ásamt sínu fólki á fullu að koma kindum á vagn til að fara með í réttina. Loks var nokkuð af börnum og inni í húsi hjá Bryndísi var setið í hverju einasta sæti. Fólk á leið í Fljótstunguréttir. Jón Ásgeir og fjölskylda renndu í hlað.

Í stuttu samtali við Marcello kom fram að hann var nýkominn úr ferð til Chile sem er hans föðurland. Hann heimsótti fullorðna foreldra sína og önnur ættmenni sem tæpast er í frásögur færandi. Ein setning sem hann sagði vakti þó athygli mína umfram aðrar. Hann sagði frá föður sínum sem er læknir og kominn á eftirlaun fyrir nokkrum árum, en starfar sem sjálfboðaliði á sjúkrahúsi fyrir fátæk börn þrjá daga í viku. Launalaust.