Sólin vakti mig í morgun. Hún kom inn um gluggann á milli gardína. Það var vinalegt. Dagurinn byrjaði því vel þótt betri helmingurinn sé uppi í Borgarfirði, í systrasamveru í Kalmanstungu. Heimkoma hans er tilhlökkunarefni.
Galli við sunnudagsmorgna er gjarnan sá að hafa lesið Moggann kvöldið áður. Það gerist frekar í einveru. En svo, eftir fyrstu nauðþurftir, kaffi og þessháttar, opnar maður tölvuna. Leitar frétta á mbl.is, vísir.is og skessuhorn.is, og lítur því næst á fólkið í Eftirlætinu. Bloggurunum.
Listi minn í Eftirlætinu er ekki langur. Líklega í kringum þrjátíu manns. Það er sá kjarni sem mér fellur við. Stundum set ég inn nöfn sem vekja forvitni mína, til dæmis á Blogggáttinni. Flestum eyði ég fljótlega.
Í morgun leit ég inn hjá fólkinu sem mér hugnast. Það er eins og að bjóða kunningjum góðan dag. Það er gott að eiga kost á þessum samskiptum. Mér líður þannig núna að ég ákvað að láta í ljós þakklæti til þessara þrjátíu bloggara sem eiga fastan sess í Eftirlætinu í tölvunni minni. Geri það hér með.
Þeir eru eins og sólin sem vakti mig í morgun. Það var svo vinalegt. Vinsemd er verðmæti.
,,…því vinátta skerpir okkur til hugsana og athafna.“ (Siðfræði Níkomakkosar. Bók VIII. Aristóteles.)