Stundum í gamla daga, ég meina gamla daga, þegar Pétur Pétursson var þulur á einu ljósvakarásinni og maður var ungur og hlakkaði til dagsins sem fór í hönd og Pétur spilaði svona lag eins og Víólettu, þá lyftist skapið í manni og maður fór á einskonar vængjum út í strætó og í vinnuna. Og brosti framan í alla. Góðan dag.
Það var eins í morgun. Þulurinn á rás eitt spilaði lagið Ó, Víóletta, með Karlakór Selfoss, (vona að þetta sé rétt), og ég fann þessa gömlu tilfinningu vakna í brjóstinu og hló með sjálfum mér og við Ásta litum upp úr dagblöðunum og sögðum: Manstu? Ó, já, heldur betur. Og Jón Múli? Hvort ég man.
Svo brunuðum við Gústi austur í Hvolhrepp til að lagfæra leiði ömmu og Gumma og ferðin öll var góð og þægileg. Sólin var úti um allt og inni í okkur líka. Um allt. Svona morgnar eru svo góðir.
Mér finnst að rás eitt eigi að spila meira af svona laufléttri tónlist fyrir sjö fréttir á morgnanna. Það er nægur tími fyrir Gustav Mahler og önnur mikilmenni síðar um daginn þegar fólk er almennilega vaknað. Ég segi það satt.