Í þá daga var ekkert malbik á götunum á Grímsstaðaholtinu. Og engar gangstéttir heldur. Það voru malargötur sem náðu fast upp að húsunum. Við krakkaormarnir lékum okkur þarna, slógum gjarðir, eða fórum í „standandi tröll“ eða „fallin spýtan“. Oft í „cowboy“ hasar eða skylmingaleiki. Þá var fjör.