Það gladdi mig að heyra að Ljóðhús, bók Þorsteins Þorsteinssonar um skáldskap Sigfúsar Daðasonar, skyldi hljóta Íslensku bókmenntaverðlaunin. Ég var svo heppin í júní síðastliðnum að Ásta mín gaf mér bókina sem hefur verið meira og minna uppi við síðan og flett í henni fleiri daga. Þetta er skemmtileg bók sem brýtur upp skáldskap Sigfúsar og gefur sýn á fleiri hliðar hugsana hans.
Margir eru sammála um að Sigfús hafi verið alvöruskáld, eða skáld alvörunnar, allavega sinnar eigin alvöru mundi ég segja. Enda hef ég sáralítið vit á ljóðagerð þótt ég hafi stundum nokkra ánægju af þeim. Nafnið á pistlinum er úr einu ljóða Sigfúsar, þar sem segir:
Mannshöfuð er nokkuð þungt,
en samt skulum við standa uppréttir…
Á einum stað vitnar Þorsteinn í bréf Sigfúsar skrifuðu í Frakklandi 1951 til vinkonu sinnar. Þar segir: „Hérna er líkt og í Grindavík, aldeilis prýðilegt, dálítið kalt stundum, allt niður í 6 stig á daginn, frost eina nótt nýlega. […] kettirnir mjálma alveg djöfullega í portinu, alltaf breima.“
Sigfús notar svo þessi orð í ljóðinu Hendur og orð:
„Kettir eru með andstyggilegustu kvikindum og væla í portinu
en oft verður þeirra væl ekki aðgreint
frá gráti kornabarns í næsta húsi
í næsta húsi sem ekki er mitt hús.“
Ég leyfi mér að óska Þorsteini til hamingju með verðalaunin. Bók hans Ljóðhús hjálpa litlum körlum eins og mér til skilnings á alvörugefnu ljóðskáldi.
Því miður hef ég ekki séð Minnisbók Sigurðar Pálssonar. Óska honum einnig til hamingju með sín verðlaun.