Þegar þrengir að

Þokan lá yfir bænum í morgun. Það sást ekki á milli húsa. Ásta var farin í vinnu. Þokan var dimm og lagðist á svalirnar meira að segja, og svo kom hún í sálina. Það varð dimmt bæði úti og inni. Og þröngt. Hvað er þá til ráða fyrir menn sem eiga hvorki hnakk né hest til að fylgja hvatningu Einars Ben?: „…og hleyptu burt undir loftsins þök.“

Ég tók myndavélina og bílinn og ók út dimmuna. Kveikti á þokuljósunum og sagði við sjálfan mig: „Þér fer ekkert fram. Það tekur enginn myndir í dimmu.“ En hér koma nokkrar. Smellið á þær og skoðið stærri gerðina.

Svo ók ég eins og leið liggur niður á höfn. Pabbi labbaði stundum með mig út í vitann og sagði mér að horfa ekki niður í sjóinn. Mig gæti svimað.

Hinu megin, þar sem varðskipin lágu í gamla daga, hvíldu listiskútur í skjóli.

Máfurinn tortryggði mig. Hann flaug af ljósastaurnum og hnitaði hringi yfir hausnum á mér og gargaði einhver býsn.

Þarna var fjöldi af felli- og hjólhýsum sem biðu í röð eftir kaupendum. Þau ganga varla út í haust úr þessu. Eru þau ekki vonsvikin á svipin?

Skammt frá hitti ég netahrúgu sem var svo sérkennilega falleg á litin….

…hún hafði greinilega verið í slagtogi við stórgrýti í grennd og þau keppt um hvort væri flottara.

Handan við bryggjuna var feikilega stór togari í slipp…

…og hér sést hvað mennirnir sem vinna við togarann eru smáir við hliðina á honum.

Einföld malarhrúga getur verið fótogen.

Á heimleiðinni stoppaði ég við Tjörnina. Þar var ekkert sérstak um að vera. Reyndar gekk einn borgarfulltrúi framhjá mér og talaði af miklu afli í farsíma sem var fastur í eyranu á honum.

Nú hafði birt talsvert til. Líka í sálinni. Svona vesen með myndvél hjálpar heilmikið til. Og nú átti ég bara eftir að koma við í Bónusi á Smáratorgi og kaupa nokkra kjúklinga. Ég er nefnilega með kjúklingadellu. Það var þá sem ég sá hjónarósina.

Mér hafa líka alltaf þótt vinnuvélar flottar. Alveg frá því ég var lítill strákur. Og þegar ég sé þær á förnum vegi verð ég helst að koma við þær og spjalla smávegis. Þær taka mér oftast vel. Þessar hitti ég í Kópavogi.

Og þetta verður síðasta myndin í bili. Mér líður miklu betur í sálinni núna. Er þetta ekki fallegur gróður?