Stundum, við lestur bóka, grípur ein setning mann slíkum tökum að ekki er hjá því komist að lesa hana aftur, já og aftur, leyfa henni að síga inn í vitundarrýmið og fara um hugann eins og svalandi drykkur um heitan líkama. Og svo verður maður að rísa á fætur og ganga um, stansa við glugga og horfa út án þess að sjá út og finna setninguna aftur og aftur hafa sjálfa sig yfir.