Við skiptumst á bókagjöfum fyrir skömmu, hjónin. Hún fékk Ólafíu, ævisögu Ólafíu Jóhannsdóttur, fágætrar afburða konu, ég fékk Upp á Sigurhæðir, sögu Matthíasar Jochumssonar, eins af ástmögum þjóðarinnar. Við lesum þessar bækur á aðventunni, látum þær anda inn í okkur frásögum af lífi og starfi þessara miklu hetja. Það er við hæfi þar sem aðal þeirra beggja, Ólafíu og Matthíasar, var trúin á Guð, kærleika hans og óendanlega elsku.
AMEN í sölum alþingis
Það er ekki oft sem fólk heyrir allsherjar AMEN frá alþingi Íslendinga. Það gerðist þó þegar borin var fram fyrir fáum árum tillagan fræga um eftirlaun alþingismanna. Þá heyrðist þetta risavaxna AAAMEEEN úr öllum hornum. Og atvinnuvinir fátæka fólksins létu ekki sitt eftir liggja og brýndu raustirnar svo að hljómaði um þjóðarheim allan.
Ingibjörg Sólrún
Það er svo undarlegt hvað stórar setningar í fjölmiðlum geta verið litlar í eðli sínu og oft óskiljanlegar. Aftur og aftur reyndi ég að skilja hvað Ingibjörg Sólrún var að segja með upphöfnum áherslum á fundi samfylkingarfólks í gær og Sjónvarpið sýndi frá. Í ræðunni segir:
Ljós í mannheimum
Klukkan var rétt farin að halla í sjö, svo sem eins og þrjár mínútur, í morgun þegar sængin við hliðina á mér í rúminu sagði: „Viltu kaffi?“ Litlu síðar sátum við við Horngluggann og sötruðum drykkinn, sjóðheitan. Útsýnið við gluggann var töfrandi.