Föstudagurinn fimmti var ósköp venjulegur framan af. Við áttum stefnumót eftir vinnu. Hún sótti mig heim. Við ætluðum saman í Bónus í Smáranum. Ég settist inn í bílinn hjá henni. Hún ók af stað. Eftir fimmtán metra tók hún krappa hægri beygju og ók inn í bílskýlið. Ég greip í handfang á hurðinni. „Við förum í sveitina,“ sagði Ásta.
Vikusálin mín II
Vikusálin hóf samtalið. Spurði mennina hvað þeir störfuðu. Byggingavinnu. Hvað þeir gerðu á vinnustað. Mótauppslátt og járnabindingar. Þá hýrnaði yfir vikusálinni. Hún hafði unnið við járnabindingar fyrir hálfri öld eða svo. „Þá var verið að skipta úr rúnnjárni yfir í kambstál og tentor. Fengum sama verð fyrir kílóið og greitt var fyrir rúnnjárnið. Græddum heilmikið. Það var svo miklu meiri þyngd í kambstálinu. Og beinar stangir í súlum og mottum.“
Vikusálin mín I
Morguninn varð öðruvísi. Það er af því að „ég er ofurseldur tvennskonar lunderni sem skiptist reglulega á […].“ Það hófst við horngluggann. Ég fjasaði um aðhald og nauðsynlegan sparnað í fjármálum. Það endaði með því að Ásta stóð upp og tók til við annað. Þessu lendir maður í. Ég lagaði þá tvöfaldan skammt af karríblöndunni minni. Nota eigin uppskrift. Hef lítinn hvítlauk.
Bókmenntir og útgefendur
Átti eftir að koma frá mér fáeinum lokaorðum um viku bókarinnar og framtak Félags íslenskra bókaútgefenda. Er ekki sáttur við hugmyndina um þúsundkallinn sem sendur var á heimilin í ár. Fannst og það að sýna í fréttum bankastjóra Glitnis og Þorgerði Katrínu nýta sér ávísunina verka fremur fráhrindandi á mig. Hégómlegt.
Góð tíðindi
Leyfi mér að vekja athygli á eftirfarandi frétt: