Við tókum sunnudaginn snemma. Um hálfsjöleytið fór ég út á pall til að vígja morguninn. Tók þá eftir stráum og hálmi á mottunni utan við dyrnar. Hvað er nú þetta, hugsaði ég, minnugur þess að Ásta lætur aldrei korn eða kusk sjást nein staðar á umráðasvæði sínu, og ég stansaði við. Beið eftir því að heilinn kæmi með tillögu um átæðu. Einmitt. Við höfðum fest rekaviðarskúlptúr ofan við útidyrnar og Þrastaparinu litist vel á staðinn til að fjölga í stofninum.