Það var komið haust. Gul og rauð laufblöð féllu af greinum trjánna, eitt og eitt, og liðu mjúklega til jarðar. Stöku spör stakk nefi sínu í laufið og leitaði ætis. Maður nálgaðist. Hann gekk hægum skrefum í átt að styttu af ljóðskáldi og settist á bekk. Spörinn gaf frá sér hvellt hljóð og flaug upp. Maðurinn lagði gamla snjáða skólatösku við hlið sér. Gróf hendur sínar djúpt í frakkavasana og horfði út eftir stígnum sem lá niður að lítilli tjörn. Hann var alvörugefinn á svip. Eftir alllanga stund hófst samtal: